---

Tijdens sportieve activiteiten zoals fietsen en bergwandelingen evenals traplopen over meerdere verdiepingen (dus. wanneer het nodig was om de benen op te tillen) Na korte tijd of enkele minuten, kortademigheid met snelle, korte ademhalingen en een "trekken" van de spieren in het linkerdijbeen.
De kortademigheid was opvallender, dus er werd minder aandacht besteed aan de problemen met de spieren. Elke sportactiviteit kon daarom slechts in beperkte mate of alleen met pauzes worden uitgevoerd. Het probleem deed zich niet voor bij het sporten op vlak terrein: urenlang lopen op vlak terrein was mogelijk zonder problemen.
(Opmerking: De " ademnood " wordt beschreven in een apart rapport over het middenrifprogramma)

Na meer dan dertig jaar met een "gebrek aan atletische conditie", leerde ik in 2002 het model van de vijf biologische natuurwetten kennen via het dubbele boek "Legacy of the New Medicine". De beschrijving van de progressie van ziekten als een systeem van twee fasen leek logisch; doorslaggevender waren de verklaringen dat het systeem niet hoeft te worden geloofd maar vanzelf kan worden begrepen evenals de verklaringen over de activiteit van microben. Het waren deze uitspraken aan het begin van het boek die het systeem zo interessant maakten om verder te lezen en om de twee delen meerdere keren te lezen!

Tijdens de tweede lezing werd het rapport over zogenaamde "gedeeltelijke verlammingen" gezien als een interessante gelegenheid om mijn eigen probleem met mijn been verder te onderzoeken. In principe, met slechts een onnauwkeurig begrip van het bifasische schema, waarbij er in het begin een conflictueus moment van schok in een levenssituatie zou moeten zijn, zocht ik naar een situatie in mijn verleden waarbij het linkerbeen op de een of andere manier "betrokken" moet zijn geweest. Deze situatie werd in eerste instantie niet gevonden.
Maar toen ik terugdacht aan de vroege nachtmerries uit mijn kindertijd, herinnerde ik me dat de belangrijkste situatie in de nachtmerries was dat ik wilde wegrennen van een dreigend en naderend gevaar, wat niet mogelijk was. De benen konden niet worden bewogen. Het "trekken" in de dij van het linkerbeen was hetzelfde in de droom als het in het echte leven werd ervaren in sportsituaties.
Na een nadere analyse van andere nachtmerriesituaties en met kennis van de toenmalige gezinssituatie, kwam het doorslaggevende besef dat ik een situatie als kind waarschijnlijk volledig verkeerd had begrepen en dat er nooit enig gevaar voor mijzelf was geweest.
Dit besef van de situatie op dat moment was heel duidelijk en volledig zonder twijfel, diep gevoeld in mijn hoofd en onderbuik, en niet alleen oppervlakkig gevoeld. - Dat was alles wat er was en toch had dit een einde gemaakt aan de conflicten, de oplossing van de conflicten van twee programma's.

Een paar weken later kreeg ik een epi-crisis in de vorm van een middenrifkramp (noot: beschreven in een apart verslag). Drie dagen later besefte ik dat het probleem met het "gebrek aan atletische conditie" niet meer bestond:
Dat moment, een supermoment, toen ik de trap opliep tussen de 2e en 3e verdieping en ik me realiseerde dat de symptomen deze keer niet optraden. Normaal gesproken waren ze al verschenen op de trap naar de 1e verdieping - maar nu was er niets al een hele verdieping hoger: Geen trekken van de beenspieren, waardoor het been niet verder opgetild kon worden; en geen kortademigheid met piepende ademhaling. Dat was het moment waarop ik mezelf de vraag stelde en me tegelijkertijd realiseerde dat ik het systeem nu aan mezelf had bewezen. In de weken daarna werd dit getest op de hometrainer en opnieuw bevestigd.
Fietsen, bergwandelingen en traplopen lukken nu zonder problemen en er is al jaren geen sprake meer van "trekken" aan de spieren.
De ademhalingsproblemen, een reactie van het middenrif, treden nog wel af en toe op bij zeer steile beklimmingen.

Analyse volgens 5 biologische natuurwetten:

Het "trekken" in het bovenbeen bleek later spierontspanning te zijn in een conflict-opgeloste fase, aangestuurd door het trofisme van de musculatuur vanuit het medullaire centrum.

In principe is een activering van de musculatuur, van niet goed genoeg zijn, niet voldoende kunnen presteren of een ineenstorting van het gevoel van eigenwaarde met betrekking tot de beenactiviteit aan het begin van het sporten met een snelle oplossing omdat het toch werkte en het begin van de conflict-opgeloste fase.
Er moet in mijn kindertijd een situatie zijn geweest waarin ik weg wilde rennen, maar dat niet kon omdat mijn linkerbeen op de een of andere manier gehandicapt was. De veronderstelling is dat ik als kind gedragen werd en mezelf wilde duwen of ondersteunen met mijn been. De herinnering aan deze situatie ontbreekt volledig; de uiteindelijk succesvolle analyse was alleen mogelijk met behulp van de herinnering aan en analyse van mijn nachtmerries, die zich vanaf mijn kindertijd steeds weer op dezelfde manier voordeden.
De ademhalingsproblemen ontstonden als gevolg van een middenrifconflict in sportsituaties door problemen met de beenactiviteit. Activatie aan het begin van de sportactiviteit van "niet kunnen ademen" en conflictoplossing met spierontspanning van het middenrif. Het middenrifspasme na het oplossen van het conflict was duidelijk merkbaar; deze spasme was echter niet volledig opgelost en komt nu nog af en toe voor.